Protokół inicjacji sesji (ang. Session Initiation Protocol: SIP) opracowany został przez IETF. Jako protokół sygnalizacyjny wykorzystywany jest do nawiązywania, utrzymywania i zrywania sesji multimedialnych takich jak telefonia internetowa czy konferencje. W tworzenie protokołu zaangażowana była społeczność internetowa a nie telekomunikacyjna i dlatego ma wiele cech wspólnych z protokołami takimi jak HTTP czy SMTP. Tymi cechami to chociażby wiele oznaczeń kodowych np. słynny błąd 404 bądź sposób adresowania terminali końcowych podobny do adresu email: użytkownik@domena:port. SIP jest protokołem tekstowym a domyślnym portem jest port 5060. SIP zyskuje sobie coraz więcej zwolenników w społeczności VoIP i pomału wypiera H.323.

Elementy sieci SIP
1. Węzły (ang. nodes) – są to terminale końcowe czyli np. telefony. Mogą to być zarówno telefony programowe (ang. softphone) bądź swoim wyglądem przypominające tradycyjny telefon (ang. hardphone). Mogą komunikować się bezpośrednio ze sobą jednak częstszym rozwiązaniem jest wykorzystanie serwera SIP.

2. Serwer SIP – wyróżniamy 3 różne serwery:

• proxy – jednostka pośrednicząca pomiędzy użytkownikami chcącymi nawiązać połączenie między sobą. Zaimplementowane ma funkcje zarówno klienta jak i serwera. Jego funkcję można porównać do serwera HTTP Proxy,
• registrar – jego zadaniem jest akceptowanie żądań rejestracji, ich weryfikacja oraz przechowywanie,
• redirect – akceptuje żądania SIP od klienta. W odpowiedzi przekazuje informację o adresie następnego serwera. Nie interpretuje ani nie przekazuje żądań SIP.